νεηλάτης

νεηλάτης, ὁ (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὁ ἰθύνων ἢ ἐλαύνων τὴν ναῡν», ο κωπηλάτης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ναῦς, νεώς «πλοίο» + -ηλάτης (< ἐλαύνω), πρβλ. αμαξ-ηλάτης, κωπηλάτης. Το -η- τού τ. (αντί -ελάτης) οφείλεται στη λειτουργία τού νόμου τής «εκτάσεως εν συνθέσει»].